Even voorstellen

Ze schreven me onlangs een vertederende brief waarin ze vragen om een vast plekje in mijn blog. Ik mag ook gerust hun trouwfoto publiceren. Ana en Ano. Ik citeer: "Wij zijn vorige maand getrouwd, na 26 jaar verkering. Best apart. Heel graag willen we onze bijzondere kijk op de wereld van vandaag delen. We hebben veel te vertellen en hebben best ook wel een mening."

Opmerkelijk voor mij was dat Ano in de brief onthult dat hij op dit moment bij een callcenter voor 50+ werkt. Toen ik hem belde en uitlegde dat mijn blog van oktober toevallig over dat anonieme belwerk gaat, reageerde hij spontaan: "Oh, dat kan ik dan best geweest zijn, maar eigenlijk zoek ik een baantje als schrijver of correspondent." Ik hield meteen van die man.

Bij Ana twijfelde ik even. Op de huwelijksfoto ziet ze er lieflijk en toegewijd uit, maar toen ik het duo thuis bezocht en vroeg wat voor werk Ana deed, zei ze op zakelijke toon: "Ik kijk altijd nauwkeurig de stukjes van Ano na en zeg dan meteen wat hij moet verbeteren." Ik dacht o jee.  Maar een lieve glimlach volgde. "Want hij is zwaar dyslectisch en schrijft alles zoals het klinkt." Ook Ana stal mijn hart na deze ontwapenende verklaring. 

Ano en Ana blijken een twee-eenheid, zitten naast elkaar en houden elkaars handen vast. Tijdens het tweede kopje thee verrasten ze me wederom. "We maken ook allebei muziek". Ano wees trots naar de piano. Even later klonk er een virtuoos stuk quatre-mains door de kamer. Ik smolt als boter. Die moet ik hebben, wist ik zeker. Het echtpaar Nimus krijgt een vaste plek in mijn blog. SH