Voorbeeld plot-schrijven: de happy-single. (C)  Candlelight Magazine - Plot, tekst & eindredactie: Siert Hoeksema -  Beeld: aangepast met stockfoto's.  

Plot-schrijven heeft vier hoofdelementen: het plot, het verhaal/script/scenario, de vorm en de stijl. Hoe intenser je publiek meeleeft met, of beter, zich identificeert met  personen en situaties, hoe beter het plot. Plots kennen meerdere toepassingen. Ze dienen bijvoorbeeld als basis voor levensverhalen, scripts en animaties, maar ook voor buyer persona's en user stories.      

Nooit had ik gedacht nog ooit zo in een stroom van verlangen terecht te komen. Ik durfde me niet meer te laten gaan. Op mijn leeftijd nog eens aan een man?! En dan ook nog eens vier kinderen tussen de tien en zeventien jaar. 

Als ‘manager’ van zo’n stel pubers staat je hoofd wel ergens anders naar. Bovendien had ik nog veel last van onze scheiding. Serge is na zijn ernstige ski-ongeluk alleen maar verder achteruitgegaan. Geestelijk is hij helemaal van de wereld en hij komt de rolstoel niet meer uit. Zijn leven speelt zich tot aan zijn dood binnen de muren van het verpleeghuis af. In het begin was ik er kapot van. Je eigen man zie je langzaam in een kind veranderen. Voordat je dat kunt accepteren ben je jaren verder. Maar de liefde van mijn kant begon te slijten. Natuurlijk miste ik Serge wel, maar ik miste ook intimiteit. En wat dat laatste betreft ben ik vrij rationeel geworden. Met Serge communiceerde ik al lang niet meer alles. Dat had geen enkele zin. Hij herkende me niet eens, hij herkende niemand. Zo ver was hij weg. Serge vegeteerde, hij had een emotieloze geest gekregen en zijn lichaam voelde hij niet meer.

Onze schoonouders hadden begrip voor mijn besluit om te scheiden van Serge. Dat neemt niet weg dat ik hem elke week nog bezoek. Maar aan de andere kant moet ik ook afstand van hem kunnen nemen om mijn eigen leven en dat van de kinderen door te laten gaan. Ik merk bij hen ook dat ze eigenlijk steeds verder afdrijven van hun vader. Wel vind ik dat ze hem moeten blijven zien. Mijn oudste, Ferd, heeft het er het moeilijkst mee gehad. Ja, een vader mis je als hij er niet meer is. Maar gelukkig kan ik er met hem goed over praten en op dit moment heeft hij een vriendin die hem wat dat betreft ook heel goed aanvoelt.

Maar goed, het leven staat niet stil. Daarom heb ik twee jaar geleden de stoute schoenen aangetrokken, me vermand, en ben de boer op gegaan. Merkwaardigerwijs had ik binnen vier weken een baan en vijf maanden later zelfs mijn vaste aanstelling. Ik werk op de afdeling Onderwijs bij een gemeente. Mooie baan, ik ben er blij mee. Voordat Serge en ik kinderen hadden, stond ik als juf voor de klas, maar in dat vak  was toen geen emplooi. Hoe dan ook heb ik geluk gehad, denk ik, dat ze me een kans hebben gegeven.

Vooral het afgelopen jaar ben ik veel veranderd. Ik neem meer afstand van dossiers en van mensen, op een goede manier. Als voormalig fulltime huismanager was ik in het begin te bepalend, te dominant en trok veel naar me toe. Ook had ik mijn mening te snel klaar. Maar met hulp van mijn goede en invoelende chef veranderde dat. Hij was het ook die mij aanspoorde om eens een spannende vakantie te nemen. Ik had ‘m verbaast aan staan kijken, was eigenlijk een beetje perplex. 

Maar het bijzondere was dat er vanaf dat moment ineens een soort prikkel mijn lijf binnenstroomde die me deed beseffen dat ik een vrouw was. Ik had gewoonweg de laatste jaren vergeten naar me zelf te kijken en te luisteren. Maar één keer had ik korte affaire gehad met een man. En op die manier wilde ik het nooit meer. Maar een spannende vakantie?! Nou ja, misschien is dat wel leuk. Mijn chef vertelde me over single-cruises in Amerika. Ik lachte hem hard uit. Typisch Amerikaans. Ik zag meteen van die hitsige, harige en hijgerige kerels voor me. Dank je feestelijk. Maar toch kriebelde het. Mijn kinderen lachten mij weer uit, maar vonden het van hun kant wel interessant om twee weken bij mijn zus te logeren. Ik informeerde naar cruises en kwam erachter dat cultuur, natuur en vooral ook discretie centraal stonden. Amerikanen zijn uiteindelijk toch maar een preuts volk, dacht ik nog. Zo erg hoeft het nou ook weer niet. Mmm, maar het beviel me vooraf allemaal wel. De mannen op de plaatjes zagen er in ieder geval goed uit. Op bezoek bij Serge plaatste ik zijdelings een opmerking tegen hem “Ser, ik ga op vakantie, varen, heel ver weg, spannend”. Als een gefixeerde pop zat hij in zijn rolstoel, ook ver weg. Hij vertoonde geen enkele reactie. Met tranen in mijn ogen verliet ik hem. Ik keek niet meer om, zwaaide niet eens, maar zuchtte diep: “Ik ga op vakantie...”

De boot was prachtig. Het weer evenzo. De randvoorwaarden voor een bijzondere vakantie waren ruimschoots aanwezig. Een voorteken? Daarentegen weet ik nog dat ik in een soort roes vertrok van Schiphol, aan de ene kant barstensvol verwachtingen, aan de andere kant een beetje huiverig, terughoudend, zelfs verlegen, bang voor wat komen ging. Ik voelde me soms het kleine meisje dat voor het eerst de wijde wereld in ging. Een soort Alice in Wonderland. Gek genoeg deden mijn gedachten aan Serge me geen pijn. Hij reisde mee als een soort beschermengel, leek het wel. De landing in Miami, Florida verliep vlekkeloos. De warmte en het briesje waren aangenaam. Ze maakten me wakker en helder. Pas toen ik inscheepte had ik eigenlijk goed in de gaten dat het gedeelte van het schip waarin mijn hut zich bevond, helemaal gereserveerd was voor de singles. Alle mannetjes- en vrouwtjeskonijnen bij elkaar, zei ik in mezelf. Ik voelde me sterk, zelfstandig en had zin in zon, zee, lekker eten en andere mensen om me heen. Mijn kinderen hadden het goed bij mijn zus, daar hoefde ik me geen zorgen over te maken. De cruise duurde tien dagen en liep rondom Florida en door de Golf van Mexico. Op de ‘Blue Sea’, ons tiendeks schip, leek niets aan het toeval overgelaten te worden. Ik voelde me comfortabel en veilig. Dit had ik wel verdiend na zoveel stroeve jaren.

De singlegroep bestond uit 120 vrouwen en mannen. Zo ongeveer fiftyfifty, van allerlei nationaliteit, Amerikanen, Britten, Fransen, Duitsers, Canadezen, noem maar op. Ik had totaal niet het gevoel dat er meteen twintig mannenogen in mijn rug priemden. En de eerste dag op zee liet ik over me heen komen. Op het buitendek, in de prachtig zon met het zwembad op twee meter afstand en een sinaasappelcocktail naast me, was het als in een filmparadijs. Ik zat naast een Duitse vrouw van vierenveertig jaar. We raakten aan de praat en ze vertelde me haar levensverhaal. Ze was voor de tweede keer weduwe geworden; allebei gestorven aan kanker. Ze durfde bijna geen man meer in de ogen te kijken. Ik kreeg gewoon medelijden met haar, voelde mezelf bevoorrecht. Ik wilde haar net opmonteren toen…

“Excuse me”, klonk ineens een mannenstem in Engels-Frans accent naast me. Ik draaide me om. Hij: “Sorry, is this chair free?” Ik haalde mijn handtas van de zitting en keek vervolgens op naar een stel prachtige witte tanden in de mond van een lichtdonkere man. Hij lachte innemend. Ik voelde me stralend. Een tikkeltje verlegen stamelde hij dat ik een grappige tas had. “May I sit down?”. Ja, wat zeg je dan anders dan ‘Of Course’. Op het moment dat hij ging zitten was het alsof er tegelijkertijd een soort aura over onze twee stoelen heen kwam. Hij gaf me een stevige hand. “George”, zei hij. “Marlies”, kwam er neutraal bij mij uit. “Oh, mijn tas, ja ik vond hem ook mooi, heb ik in Nederland gekocht”, zei ik, “a Dutch handbag”. George herkennend “Whaw, Holland, you’ve already made a long trip”. En toen, ik weet niet hoe of waarom, maar toen klapte ik ineens volkomen dicht. I’ve made a long trip, deze woorden galmden alsmaar rond in mijn hoofd. Ja, ik had een lange tocht achter de rug. In een flits schoten de afgelopen acht jaar door mijn gedachten. A long trip. Het leek of alle verdriet en liefde voor mijn gezin stolden op dit ene moment. Een raar soort angst kwam over me, ik kreeg het koud en begon te huilen. Impulsief pakte ik Georges arm vast en staarde voor me uit, met natte ogen en wangen. Het was even doodstil. Een tijdloos moment, helemaal buiten de werkelijkheid.  En toen, toen, toen die onvoorstelbaar troostende woorden van George: “Marlies, wake-up, your love is always good”. Mijn lichaam maakte ineens weer deel uit van deze wereld. Ik zag en voelde waar ik was, de felle zon, het blauwe zwembadwater, de mensen om ons heen, mijn cocktail. Ik keek naar George en wist op dat moment dat ik voor de tweede keer in mijn leven verliefd was.

Het rare is dat ik me bijna helemaal niks meer herinner van de cruise zelf. George en ik waren elke dag bij elkaar. We waren vrienden, alsof we al jaren lief en leed gedeeld hadden. Hij was ook verliefd op mij, maar totaal niet opdringerig. We hadden eigenlijk alleen maar behoefte om elkaar te zien en te lachen, te huilen en hand in hand over het dek te lopen; om de zeewind ieders ellende weg te laten waaien. George had drie jaar geleden zijn vrouw Jessica verloren aan een hersenbloeding. Samen met zijn zoontje Dan was hij enkele maanden later verhuisd vanuit Canada naar Boston in Amerika. Hij is fotograaf en alleen op die manier kon hij loskomen van de plekken en situaties vóór de dood van zijn vrouw. Het maffe was dat we gewoon over onze vorige relaties spraken alsof ze er bij waren. Allebei hadden we een heel goed gevoel bij onze kennismaking op dat schip. Het stadium van ‘toe zijn aan een andere relatie’ deelden we helemaal. We hadden een enorm vrij gevoel overgehouden aan onze ontmoeting en waren gek op elkaar geworden.
Na afloop van de cruise, toen we afscheid namen in Miami, wisten we dat we elkaar weer zouden zien. We huilden ook niet op dat moment. Omhelsden elkaar alleen vijf fantastische minuten lang. George heeft mij een hele boel teruggegeven, mijn vrouw-zijn, mijn zin in het leven, een toekomst, waar ik heilig in geloof. Mijn kinderen zagen een energieke moeder terug bij haar thuiskomst. Het eerste wat mijn dochter Fleur zei was “Mam, volgens mij heb je een leuke man ontmoet op je vakantie”. De andere kinderen voelden hetzelfde en week later spraken we aan tafel over George alsof hij zo kon binnenwandelen. Ook die acceptatie en steun van mijn eigen kroost was en is natuurlijk geweldig. Ze zijn net zo nieuwsgierig als mij. In december komt George met Dan naar Nederland. Ik verlang er zo ontzettend naar. Ik weet zeker dat Serge mij het gunt.